මිනිසා ගේ පියවි ඇසට නොපෙනෙන බොහෝ දේ විශ්වයේ සිදුවෙයි. ඈත අතීතයේ සිට ම මිනිසා මරණයෙන් පසු යම්කිසි පැවැත්මක් ඇතැයි යන විශ්වාසය මත පුද පූජා හා ඇදහිලි කළහ.
මිනිසාට හිතකර වූ එසේ ම ආශිර්වාද කරන්නා වූ උසස් ආත්ම භාවයක් ඇතැයි විශ්වාස කළහ. එසේ ම මිනිසාට අහිතකර වූ ලෙඩ රෝග විපත් ඇති කරන්නා වූ යක්ෂ පේ‍්‍රතාදි ආත්ම භාව ඇතැයි ද විශ්වාස කළහ.
ඇතැම් භෞතිකවාදීන් මෙවැනි දේ ගැන මිථ්‍යා ලෙස බැහැර කරමින් අවඥාවට ලක් කරතත්, බුදු දහමට, අනුව ද අනිකුත් ආගම්වලට අනුව ද මරණයෙන් පසු යම්කිසි පැවැත්මක් ඇති බව පැහැදිලි වෙයි.සාමාන්‍ය මිනිසාගේ පියවි ඇසට නොපෙනුණ ද එවැනි සත්ත්ව කොට්ඨාස විශ්වයේ පවත්නා බවට සාධක අතීතයේ මෙන් ම වර්තමානයේ ද ඉදිරිපත් වෙමින් පවතී. එසේ ම මෙම විෂය පිළිබඳ සාකච්ඡා කිරීමට පොත පත කියැවීමට ද බොහෝ දෙනා පි‍්‍රය කරති.
අප විසින් ලියනු ලබන මෙම ලිපි පෙළ නිසා ද බොහෝ පාඨකයෝ අවදි වී සිටිති. පෙර අපර දෙදිග වෙද්‍ය විද්‍යාවනට ගෝචර නොවන ලෙඩ රෝග වැළඳුණු රෝගීහු බොහෝ විය පැහැදම් කොට වෙද්‍ය ප‍්‍රතිකාරවලින් නිසි සුවයක් නොලබා ගුප්ත ශාස්ත‍්‍රවලින්වත් පිහිටක් අපේක්ෂා කරති.
එවැනි අය මේ ලිපි පෙළ මගින් ගලිගමුවේ ඥානදීප හිමියන් පිළිබඳ දැනුම්වත්වී උන්වහන්සේ වෙතින් තමන්ගේ දුක් ගැහැටවලින් මිදීමට උපදෙස් පතති.
එසේ ම එවැනි විශ්මිත සිද්ධීන් පිළිබඳව ද අප වෙත දන්වා එවති. ගම්පහ ශී‍්‍ර බෝධි පෙදෙසේ පදිංචි ඩී.ඒ. පේ‍්‍රමදාස මහතා අප වෙත සැපයූ විශ්මිත සිද්ධියකි මේ. පේ‍්‍රමදාස මහතා හොල්මන් අවතාර පිළිගත් කෙනෙකු ද නොවේ.
පේ‍්‍රමදාස මහතා නැව් ඒජන්ත සමාගමක සේවය කළ විධායක නිලධාරියෙකි. දිනය 1990 වර්ෂයේ මැයි මස එක්තරා සෙනසුරාදාවක් බව ඔහුට මතකය. පේ‍්‍රමදාස මහතා සේවය කළ නැව් සමාගමේ ම රැකියාව කළ මිත‍්‍රයකු වූ කුරේ මහතා විවාහ වී ස්වකීය නිවසට පැමිණි දිනය යි.
ගම්පහ සිට කිලෝමීටර හතළිහක් පමණ දුරින් වූ නාවල පිහිටි කුරේ මහතා ගේ නිවසේ පැවැති එම මංගල උත්සවයට පේ‍්‍රමදාස මහතාට ද ඇරියුම් ලැබී තිබිණි. එදින සවස 5 සිට රාති‍්‍ර 10 දක්වා පැවැති එම උත්සවයට සහභාගිවීමට ප්‍රේමදාස මහතා තනිවම යෑමට සූදානම් වීය.
මේ අතර කැලණිය වරාගොඩ පදිංචිව සිටි නැන්දණිය ගේ අසනීප තත්ත්වය උත්සන්න වී ඇති බැවින් වහාම පැමිණෙන ලෙස දුරකතන පණිවුඩයක් ලැබිණි. දුරකතන පණිවුඩය ගත්තේ පේ‍්‍රමදාස මහත්මියයි. තමන්ගේ මෑණියන්ගේ අසනීප තත්ත්වය අසා කලබල වූ ඇය ද එහි යෑමට සූදානම් වූවාය.
පේ‍්‍රමදාස මහත්මයාත්, බිරියත්, පුතුන් දෙදෙනාත් තමන්ගේ ම ජීප් රථයෙන් ගමන පිටත්වූහ. පේ‍්‍රමදාස මහතා නාවල මඟුල් ගෙදර බස්සවා, මවත් පුතුන් දෙදෙනාත් වාහනයෙන් ම වරාගොඩ යෑමට යොදා ගැනිණි. එවකට දහඅට හැවිරිදි වියේ සිටි වැඩිමහල් පුතු වාහනය පදවා ගෙන ගියේය. ඒ අයුරින් ම රාති‍්‍ර 7 ට පමණ පේ‍්‍රමදාස මංගල උත්සවය පැවති නිවසට ගිය අතර, අනිත් තිදෙනා වරාගොඩ බලා පිටත්ව ගියහ. වරාගොඩ ගොස් මෑණියන් බලා ආපසු එන ගමනේදී නැවත පේ‍්‍රමදාස මහතා ඒ වාහනයෙන් ම ආපසු නිවසට පැමිණීමට ගිවිස ගෙන තිබිණි.
පේ‍්‍රමදාස මහතා හොඳින් දන්නා හඳුනන, ඒ මහතා ගේ ජීප් රථයේ අලුත්වැඩියාවන් පවා සිදු කැර ගනු ලබන නිමල් නමැති මෝටර් රථ කාර්මිකයා ද මේ මගුල් ගෙදරට ආරාධනා ලැබ පැමිණ සිටියේය. එහිදී මේ දෙදෙනා සාමීචියේ යෙදිණි.
“ආ… මහත්මයා කොහොමද ආවේ. මම නම් ආවේ බස් එකෙන්. ඒ නිසා රෑ වෙනකම් ඉන්න බැහැ. මම නම් ටිකක් ඉක්මනින් යන්න ඕනෑ”යි නිමල්, පේ‍්‍රමදාස මහතා සමඟ කීවේය.
“නිමල්ට මා එක්ක යන්න පුළුවන්. මම ආවේ ජීප් එකෙන්. නෝනයි පුතාල දෙන්නයි හදිසියකට කැලණියට ගියා. ඒගොල්ලත් එන ගමන් මෙහෙට එනවා මා එක්ක ගෙන යන්න. හැබැයි ටිකක් පරක්කුවේවි එන්න නිමල්ටත් මා එක්ක ම යන්න පුළුවන්” යැයි පේ‍්‍රමදාස මහතා කීවේය. නිමල් ද ඊට එකඟ වීය.
මේ දෙදෙනා රාති‍්‍ර ආහාරයෙන් පසු මනාල යුවළට තෑගි බෝග ද පිළිගන්වා වාහනය එනතුරු පැත්තකින් වාඩි වී සිටියහ. ඉතා ඉහළින් පැවැති මේ මංගල උත්සවයේ සංගීත කණ්ඩායමක් විසින් සපයනු ලැබු මියුරු සංගීතය නිසා මේ දෙදෙනාට කාලය ගතකිරීම අපහසු කාර්යයක් ද නොවීය.
විශාල ගෙමිදුලේ දැල්වෙන නිවෙන විදුලි බුබුලුවලින් වර්ණවත් වූ පරිසරයේ අනිකුත් අමුත්තන් අතර මේ දෙදෙනා ද කාලය ගෙවූහ. එහෙත් රාති‍්‍ර දහය වනතුරුත් ජීප් රථය පැමිණියේ නැත. උත්සවයට පැමිණි අය එක්කෙනා දෙන්නා නික්ම යමින් උත්සව ස්වභාවය අවසන් වෙමින් පැවැතිණි.
පේ‍්‍රමදාස මහතා නිමල් සමඟ උත්සව භූමියෙන් ඉවත්ව ප‍්‍රධාන මාර්ගයට පැමිණ ජීප් රථය එනතුරු බලා සිටියේය. තවත් පැයකට පමණ පසු ජීප් රථය පැමිණියේය.
රෝගියාගේ තත්ත්වය අනතුරුදායක ලෙස සීනි මට්ටම ඉහළ ගොස් තිබුණු බැවින් ඇය ජයවර්ධන රෝහලට ඇතුළත් කරන්නට සිදුවූ නිසා පැමිණෙන්නට පරක්කු වූ බව පේ‍්‍රමදාස මහතාගේ බිරිය පැවසුවාය.
යළිත් ගමන ආරම්භ වීය. දැන් ජීප් රියේ පස් දෙනෙකි. ලොකු පුතා වාහනය පදවන අතර ඉදිරිපස අනිත් ආසන්නයේ පේ‍්‍රමදාස මහතා ය. පසු පස ආසනයේ පේ‍්‍රමදාස මහත්මිය, බාල පුතා සහ නිමල් වූහ. මේ වන විට පේ‍්‍රමදාස මහතාගේ බිරිය හා පුතුන් දෙදෙනා රාති‍්‍ර ආහාරයත් නොගෙන සිටි බැවින් කඩවත නගරයේ ආප්ප කඩයක් අසල නතර කොට ආප්ප කා තේ පානය කළහ.
න් නිමල් නිවසට ඇරලිය යුතුය. ගම්පහ ජාඇල පාරේ කිලෝමීටර හතරක් පමණ ගොස් අත්තනගලු ඔය හරහා පාලමෙන් එගොඩ වී කිරිඳිවිට පිහිටි නිමල් ගේ නිවසට ගොස් ඔහු බස්සවා ආපසු එමින් සිටියහ. වේලාව රාති‍්‍ර එක පමණ වී ඇත.
මේ මාර්ගයේ කිසිම වාහනයක් පවා පෙනෙන තෙක් මානයේ නැත. මුළු පරිසරය ම මූසලය. පාළුය. ජීප් රියේ හඬ හැරෙන්නට වෙනත් කිසි ම හාහූවක් නැත. රථය මඳ වේගයෙන් ගම්පහ දෙසට ඇදෙයි. කිරිඳිවිට හන්දියේ ඇති දැවැන්ත රුක් අත්තන ගස හඳ එළියෙන් පැහැදිලිව පෙනේ.
රුක්අත්තන ගසට යාර සියයක් පමණ තිබියදී වාහනයේ වේගය මඳක් බාල විය. වාහනය පාර පුරා ගමන් කරන බවක් පෙනිණි. පුතාට නින්ද ගොස් ඇත්දැයි පේ‍්‍රමදාස මහතා බැලුවේය.
“පුතා…”
“ඇයි තාත්තා…”
“නෑ. මොකුත් නෑ. පුතාට නින්ද ගිහින්දැයි බැලුවා.”
“නැහැ.”
රුක්අත්තන ගස අසලින් විශාල විලාපයක් ඇසෙයි. “අනේ මාව බේරා ගනියෝ”යි කියන හඬ ඇසෙන්නට වීය. ඒ විලාපය මිනිස් කටහඬට වඩා බොහෝ වෙනස් බවක් දැනේ. ඒ අතර කීප දෙනකු එකවර හූ කියන හඬක් ද ඇසෙන්නට වීය.
“ගෝරියක් වගෙයි…” වාහනයේ වේගය තවත් අඩු කරමින් ලොකු පුතා කියයි.
“අපි අයින් කැරගෙන යමු යන්නැ”යි පේ‍්‍රමදාස මහතා කීවේය.
මේ අතර සුදු ඇඳුමින් සැරසුණු පස්දෙනෙක් ජීප් රථයට ඉදිරිපසින් පාර හරහා පැන්න අතර ලොකු පුතා තිරිංග තදකර වාහනය නතර කළේය. පාර හරහා පැන්න පස් දෙනාගෙන් හතර දෙනෙක් පාරෙන් එහා කුඹුරට පැන ගත් අතර එක් අයෙක් නැවතී වාහනයේ දකුණු පස රියැදුරු අසුන පැත්තේ විවර කැර තිබු වීදුරු කවුළුවෙන් අත දමා සුක්කානම වැරෙන් කරකවා වාහනය දකුණු පැත්තට හැරවීය. වම් පැත්තේ සිට පාරේ දකුණු පැත්තට සෙමෙන් ඇදී ගිය වාහනය කුඹුරට ආසන්නවම නතර කැර ගැනීමට පුතාට හැකිවිය.
නැවත වාහනය තුළට අත දැමු ඔහු සුක්කානම වැරෙන් අල්ලා ගෙන සිටියේ යළිත් කුඹුර දෙසට හරවා ගන්නටය. ඔහුගේ අත දිගට සුදු අත් වැස්මක් දමා තිබු අතර පේ‍්‍රමදාස මහතා “ගන්නවා ඕයි අත” යැයි කෑ ගසා ඒ අතට වැරෙන් පහරක් ගැසීය.
ඒ සමඟ ඔහු අත එළියට ගත්තේය. පේ‍්‍රමදාස මහතා “ඔය වීදුරුව වසා ගන්නැ”යි පුතාට කීවේය. පුතා වීදුරුව වසා ගත්තේය. වාහනය තුළ ඉතාම අපි‍්‍රයජනක දුගදක් පැවතිණි. ඔහුගේ අතට පහරදුන් පේ‍්‍රමදාස මහතාගේ අතින් ද දුගඳ හැමුවේය. මේ වන විට වාහනයේ ඇන්ජිම නතරව තිබිණි. වාහනය යළි පණ ගැන්වීමට පුතා උත්සාහ කරද්දී “හෙඩ්ලයිට් නිවලා ස්ටාර් කරන්නැ”යි පියා දුන් උපදෙසට අනුව වාහනය පණ ගැන්විණි.
සුක්කානම ඇල්ලූ පුද්ගලයා තවමත් පිටත සිටිමින් වාහනයේ දොර අසල සිටගෙන වීදුරුව පිරිමදිමින් සිටි අතර මේ වන විට කුඹුරේ සිටි සතරදෙනා ද යළිත් වාහනය වෙත එමින් සිටියහ. වාසනාවකට මෙන් වාහනය පණ ගැන්වී ඉදිරියට යෑමත් සමඟ ඔවුන් පස්දෙනාම කුඹුර මැදට දිව ගියහ.
පුරන් වූ කුඹුර සිසාරා සඳ එළිය හොඳින් වැටී ඇත. පරිසරය පැහැදිලිය. නුදුරින් බල්ලකු උඩුබුරනු ඇසේ. සුදු ඇඳුමෙන් සැරසුණු අය රවාගෙන බලා සිටිති. කුඹුර මැදින් දුමාරයක් නැගී අර පස්දෙනාම ඉහළට ඇදී නොපෙනී ගියහ.
වාහනය ඇතුළත දැඩි දුගඳක් පැතිරුණු අතර පේ‍්‍රමදාස මහතාගේ අතින් ද දැඩි දුගඳක් හැමුවේය. ඒ කිසිත් නොතකා පුතා නිහඬව ම ප‍්‍රවේශමෙන් හා දැඩි කල්පනාවකින් වාහනය පදවා ගෙන නිවසට පැමිණියේය.
වෙහෙසව සිටි පිරිස වෙහෙස නොතකා සබන් ගා ඇඟපත සෝදාගෙන නින්දට ගියහ. නිදන්නට ගිය පේ‍්‍රමදාස මහතාට සියල්ල චිත‍්‍රපටයක් සේ මැවී පෙනේ. වමේ සිට දකුණට වාහනය ඇදී යද්දී ඉදිරියෙන් හෝ පසුපසින් තවත් වාහනයක් පැමිණියා නම් මහා අනතුරක් සිදුවන්නට ඉඩ තිබිණි.
පසුදින ඉරිදාවකි. පෙර දින නිදිවරා සිටි බැවින් උදේ 8 වනතුරු පවුලේ සියලු දෙනාටම නින්ද ගොස් තිබිණි. එදා මේ ගෙරද උදවිය අවදි වූයේ නිමල් පැමිණ කතා කරන හ¾ඩිනි.
“ඇයි? නිමල් මේ පාන්දරම” පේ‍්‍රමදාස මහතා ඇසීය.
“පාන්දර නෙවෙයි මහත්තයා. දැන් අටත් පහුවෙලා” නිමල් පිළිතුරු දුන්නේය.
“ඇත්තටම මොකද? හදිස්සියක්ද?”
“නැහැ මහත්තයා. උදේ නැගිටපු වෙලාවෙ ඉඳලා මගේ නෝනාගෙන් බේරෙන්න බැහැ. ගිහිල්ලා මහත්තයාලව බලල එන්න. කරදරයක් නැතුව ගියාද කියාල.”
“ඇයි? නිමල් එහෙම කියන්නෙ?”
“මහත්තයා! ඔය කිරිඳිවිට රුක්අත්තන ගහ ළඟ හරිම අනතුරු දායක තැනක්. 1988/89 කාලයේ ඔතන මිනීමැරුම් ගණනාවක් සිද්ධ වුණා. ඒ වගේ ම ඔතන මළමිනී ගණනාවක් ටයර් උඩ පිළිස්සුනා.
ඊට පස්සෙ රෑට ඔතන හරියට වාහන අනතුරු සිද්ධ වෙනවා. මේ ළඟදිත් ඔතන රෑ ලොරියක් පෙරළුණා.
ලොරියේ හිටපු අයටත් තුවාලයි. ලොරියටත් හානි සිද්ධ වුණා. ඔය ස්ථානය ගැන දන්න කෙනෙක් රෑට ඔතැනින් වාහනේකින්වත් යන්නෙ නෑ.” නිමල් එතැන පවතින අනතුරු දායක තත්ත්වය පැහැදිලි කළේය.
“නිමල්! ගිහින් අපේ ජීප් එකේ දොර ඇරලා බලන්නැ”යි පේ‍්‍රමදාස මහතා කීවේය. නිමල් වාහනය අසලට ගොස් රියැදුරු අසුන පැත්තේ දොර හැරියේය. ඔහු නාසය අතින් වසාගෙන පස්සට පැන්නේය.
“හප්පා හරිම ජරා ගඳක්.”
පේ‍්‍රමදාස මහතා ඊට පසුව වාහනයට සුවඳදුම් ඇල්ලුවේය. ඒත් ගඳ ඉවත්වූයේ නැත. නිවසේ තිබුණු සෙන්ට් පව්ඩර් ඉස්සේය. ඒත් දුගඳ එසේම පැවැතිණි. බැරිම තැන ගෙයි තිබුණු බැදපු කෝපි කුඩු පවා ඉස්සේය.
“මහත්තයා! වාහනයට ආරස්සාවක් කැර ගන්නැ”යි වැඩිදුරටත් උපදෙස් දුන් නිමල් පේ‍්‍රමදාස මහතාගෙන් සමුගෙන ආපසු ගියේය.
ඉන්පසු පේ‍්‍රමදාස මහතා වාහනය සෝදා පිරිසුදු කැර ගැනීමට සේවා ස්ථානයකට ගෙන ගියේය. වාහනය සේදු සේවකයා “මහත්තයා! වාහනයෙන් පෝර පටවාගෙන ආවාදැ”යි ඇසූ බවද පේ‍්‍රමදාස මහතාට මතකය.
පේ‍්‍රමදාස මහතා හොල්මන් නොපිළිගත් නමුත් මේ සිද්ධිය තවමත් ඒ මහතාගේ මනසේ හොල්මන් කරයි. හොල්මන් අවතාර බොරු යැයි දැඩි මතයක සිටි ඔහු තවදුරටත් ඒ මතයේ ම සිටිය හැකිදැයි අපෙන් අසයි.
මේ පිළිබඳව ගලිගමුවේ ඥානදීප හිමියන්ගෙන් විමසුයෙමු.
මේ පිළිබඳව ගලිගමුවේ ඥානදීප හිමියන්ගෙන් විමසුයෙමු.
“ඔය වගේ මරණ සිදුවූ ස්ථානවල එහෙම සිද්ධි වෙනවා. රටේ සමහර ස්ථාන තියෙනවා අවුරුද්දකට සැරයක් බිලිගන්නා තැන් කියලා. මේවා ගැන අපේ රටේ කිසිම ගවේෂණයක් සිද්ධ වෙන්නේ නෑ.
ඔය කියන තැනත් ඒ වගේ තැනක් වෙන්න පුළුවන්. සමාජ වෙරයෙන් මැරුණු පිරිසක් එහෙම කරනවා වෙන්නත් පුළුවන්. එහෙම නැත්නම් මිනී පිච්චෙන කොට පිළිස්සෙන මිනීමස් කන්න ආ අය හෝ දැවෙන මළ මිනීවලින් නිකුත් වෙන පුරුණු තෙල් ආහාරයට ගන්න ආ අමනුස්සයෝ වෙන්නත් පුළුවන්. ලේවලට කැමති අය වෙන්නත් පුළුවන්.
එවැනි භූතයෝ තමන්ගේ අප‍්‍රසන්න ශරීර ප‍්‍රදර්ශනය කරන්නත් කැමැති නැහැ. දුර්ගන්ධය හමන කුණු වූ ශරීර ඇති අමනුස්සයෝ ඉන්නවා. ඒ ශරීරය පෙනෙනවාට අත්මේස්වලින් ආවරණයක් ඝන ශරීරයත් සමඟ මවාගත්තා වෙන්නත් පුළුවන් යැයි ද පැවසූහ.
මතුගම මහින්ද විජේතිලක
උපුටා ගැනීම් සහිතයි ....ප්‍රිය මිතුරු මිතුරියනි ඔබ මෙම වෙබ් අඩවිය හා පළකෙරෙන ළිපි පිළිඹඳව සෑහීමකට පත්වේනම් like කිරීමෙන් හා share කිරීමෙන් මිතුරන් අතරේ බෙදාහැරීමට කාරුණික වන්න...ඔබගේ වටිනා අදහස් දැක්වීමද (''Comment'') අගය කොට සළකමි...ස්තුතියි....
අබිරහස් අඩවිය - Abirahas Adawiya
අබිරහස් අඩවිය - Abirahas Adawiya
No comments:
Post a Comment